Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/387

 Właśnie mówił to Saint-Luc do żony, oglądając się na pustą drogę, na której żadnego prześladowcy nie było widać.
 — Dobrze — pomyślał sobie — burza spadła na Chicota, który chociaż trefniś, ale mi dobrze poradził. Kto wie, może mu za to dowcipnym odwdzięczę anagramem.
 I przypomniał sobie anagram napisany przez Chicota w chwilach łask królewskich.
 Nagle uczuł dłoń żony na swem ramieniu.
 Zadrżał, bo to nie były pieszczoty.
 — Co tam takiego?... — zapytał.
 — Patrzaj — rzekła Joanna.
 Saint-Luc odwrócił się i ujrzał na chmuruem tle nieba rysującą się postać jeźdzca.
 Jeździec ten był na wzgórzu i wskutek perspektywy, ogromnym się wydawał.
 Wypadek ten źle wróżył panu Saint-Luc, bądź ze złego usposobienia umysłu, bądź że w istocie lękał się kaprysu Henryka III-go.
 — Tak — rzekł blednąc mimowolnie, to jeździec.
 — Uciekajmy — rzekła Joanna dając koniowi ostrogę.
 — Bynajmniej — odrzekł Saint-Luc, który pomimo trwogi zachował krew zimną; ten jeździec jest sam. a jednego człowieka nie ma się czego