Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/389

 Tymczasem, jeździec szybko się zbliżał i odgłos kopyt donośnie dawał się słyszeć.
 — Jezus Marya! co on chce od nas?... — zawołała młoda kobieta.
 — Na honor — rzekł Saint-Luc zatrzymując się — trzeba dowiedzieć się czego chce od nas.
 — I on się zatrzymał — mówiła Joanna.
 — Zsiadł nawet z konia, wchodzi do lasu. Chociażby był szatanem, muszę z nim mówić.
 — Czekaj — zawołała Joanna zatrzymując męża: czekaj, zdaje się, że woła.
 W rzeczy samej, nieznajomy przywiązawszy konia do sosny, biegł wołając:
 — Pani, pani, oto twoja zguba!
 — Co on mówi?... — zapytała hrabina.
 — Mówi, żeśmy coś zgubili.
 — Pani — wołał nieznajomy — zapomniałaś bransoletki, w zajeździe Courville. Co u licha! klejnot z portretem kobiety nie zapomina się. Na miłość kochanej mamy, nie kaź mi tak biegnąć.
 — Ja znam ten głos — rzekł Saint-Luc.
 — On mówi o mojej matce.
 — Czyś zgubiła bransoletkę, moja najdroższa?