Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/390

 — Dopierom to dzisiaj rano spostrzegła. Nie mogłam sobie przypomnieć, gdziem ją zostawiła.
 — To Bussy!... — zawołał nagle Saint-Luc.
 — Hrabia Bussy!... — powtórzyła zdumiona Joanna.
 Pan Saint-Luc tak spiesznie pobiegł naprzeciw przyjaciela, jak dawniej gorliwie starał się go unikać.
 — Saint-Luc! nie omyliłem się — mówił wesoło i donośnie Bussy, który jednym skokiem był już przy naszych małżonkach. Witam panią, odezwał się do hrabiny, podając jej portret matki w bransoletkę oprawny.
 — Czy pan chcesz nas zatrzymać na rozkaz króla?... — zapytała z uśmiechem Joanna.
 — Ja? nie mam tyle u Jego królewskiej mości zaufania, aby mi podobne czynności poruczał. Znalazłem bransoletkę pani w Courville i to mi dało przekonanie, że mnie państwo wyprzedzacie, popędziłem więc konia i przebaczcie, jeżeli was strwożyłem.
 — A więc nas traf połączył — rzekł Saint-Luc zacierając ostatnie ślady podejrzenia.
 — Raczej Opatrzność — odpowiedział Bus-