Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/391

sy. Saint-Luc tem więcej uspokoił się widząc wesołe i szczere wejrzenie pana de Bussy.
 — Pan jedziesz dalej?... — zapytała Joanna.
 — Jadę — odrzekł Bussy siadając na konia.
 — Jak my?
 — Nie jeszcze.
 — Chciałam powiedzieć dysgracyonowany?
 — Mało do tego brakuje.
 — Dokąd?
 — Ku Angers, a państwo?
 — My także.
 — Rozumiem, Brissac leży pomiędzy Angers i Saumur, i zapewne pod rodzinną strzechą jak gołąbki, chcecie szukać spokojności: na honor, zazdrościłbym waszego szczęścia, gdyby zazdrość nie była nikczemnością.
 — Ożeń się pan, a będziesz równie szczęśliwy — odrzekła z wesołością Joanna; zaręczam iż to wielkie szczęście kochać.
 Spojrzała na pana Saint-Luc, jakby przyzywała jego świadectwa.
 — Pani — odpowiedział Bussy — nie zupełnie ufam owemu szczęściu, bo nie każdy żen się za pozwoleniem króla.