Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/392

 — Mężczyzna taki jak pan, wszędzie powinien być kochanym.
 — To jest nigdzie.
 — Kiedy tak — mówiła uśmiechając się do męża Joanna — ja pana ożenię; to najprzód uspokoi wielu młodzieży, następnie obdarzy cię szczęściem, o którem powątpiewasz.
 — Bynajmniej, pani — rzekł Bussy — nie śmiem tylko pochlebiać sobie, aby to szczęście dla mnie było zgotowane.
 — Czy pan pozwolisz się ożenić?... — zapytała pani de Saint-Luc.
 — Jeżeli według mego upodobania, chętnie...
 — Mówisz pan, jakbyś wiecznie chciał być bezżennym.
 — Być może.
 — Może kochasz osobę, której nie możesz zaślubić?..
 — Hrabio — odezwał się Bussy — proś hrabiny, niech nie zatapia sztyletu w serce moje.
 — To chyba kochasz się w mojej żonie?..
 — W takim razie musisz mi przyznać delikatność i nie powinieneś być zazdrosnym.