Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/396

 — Za kogóż wydał swą córkę?... — znowu nieśmiało zapytał.
 — Wydał córkę?..
 — Tak.
 — Dyana poszła za mąż?...
 — Cóżby w tem było nadzwyczajnego.
 — Zapewne, że nic; ale jabym pierwsza o tem wiedziała.
 Ciężkie westchnienie wydarło się z piersi Bussego.
 — Kiedy tak — rzekł — to pannę de Meridor zastaniemy w domu?...
 — Tak sądzę — odpowiedział Saint-Luc, ze znaczeniem, jakby pojmował myśli żony godził się na nie.
 Nastąpiło milczenie, w czasie którego każdy myślał o swojem.
 — Otóż!.. — zawołała nagle Joanna, wznosząc się na strzemionach — otóż widać już wieże zamku. Patrz, panie Bussy, w pośród tych drzew, które za miesiąc zazielenieją, patrzaj, czy wodzisz dach ceglany?...
 — Tak jest, widzę — mówił Bussy, z mocnem wzruszeniem. — Więc to zamek Meridor?...
 Na widok tego pięknego i bogatego kraju, na widok domu zamożnego, przypomniał sobie