Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/417

nieszczęścia, a przecież jestem spokojniejszy niż kiedym wyjeżdżał.
 — Za dwie godziny — odpowiedział Bussy — ocenisz mnie pan jak na to zasługuję.
 Nasi podróżni wjechali do Paryża przez przedmieście Ś-go Marcela; ten odwieczny wjazd, lepszy nad inne, osobliwie w tej epoce gdy ta część miasta, najbrzydsza prawda, ale najbardziej paryzka, składała się z licznych kościołów i nieprzeliczonych domów.
 — Zapewne jedziemy do Luwru? — zapytał baron.
 — Panie — odpowiedział Bussy — najprzód zaprowadzę cię do mojego pałacu, abyś nieco odpoczął i przebrał się, stosownie do godności osoby, której mam cię przedstawić.
 Baron umilkł; Bussy skierował drogę przez ulicę Grenelle Saint-Honoré.
 Ludzie hrabiego nie oczekiwali go jeszcze, albo raczej oczekiwać przestali.
 Wyszedł bowiem z domu w nocy przez małe drzwi, od których on tylko klucz posiadał, sam sobie osiodłał konia i wyjechał widząc się tylko z Remy le Haudouin.
 Łatwo pojąć, że jego nieodgadnione zniknięcie, przygody doznane w zeszłym tygodniu, zwyczajne spotkania, którym nawet rany nie prze-