Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/420

 Przyniesiono baronowi puhar złocony, w który Bussy chciał nalać wina na powitanie.
 — Dziękuję, dziękuję — rzekł starzec — idźmy prędzej, tam gdzie iść mamy.
 — Jak tylko można najprędzej pójdziemy, bo nie tylko pan, ale i ja znajdę tam szczęście moje.
 — Co mówisz? przyznam się hrabio, używasz języka, którego ja nie rozumiem.
 — Mówię, że miłosierna Opatrzność chowa w swojem łonie nieodgadnione pociechy i że zbliżamy się do chwili, która nam jej skarby otworzy.
 Baron z podziwieniem spojrzał na Bussego, który ręką dawszy znak, jakby chciał powiedzieć: zaraz powrócę, wyszedł z uśmiechem na ustach.
 Jak spodziewał się tego, zastał młodego lekarza przy drzwiach; wziął go za rękę i poprowadził do oddzielnego gabinetu.
 — I cóż mój Hipokratesie — rzekł — daleko jesteśmy?
 — W czem?
 — Co do ulicy świętego Antoniego.
 — W tym względzie, jestem w punkcie bardzo interesującym.
 Bussy odetchnął.