Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/424

żywności, co uskutecznia około ósmej, albo dziewiątej rano. Jak tylko ukazała się o dziesięć minut na dziesiątą, opuściłem stanowisko i udałem się za nią.
 — Czy cię poznała?...
 — Tak dobrze, że krzyknęła i uciekła.
 — Wtedy?...
 — Wtedy pobiegłem za nią, i chociaż prędko uciekała, dogoniłem; wyobraź sobie, panie hrabio, kobiety zawsze dziwaczne.
 — Jezus!.. — wykrzyknęła.
 — Maryo Panno — dodałem.
 To zapewne dobrze ją uprzedziło bo można było inaczej odpowiedzieć.
 — Lekarz!... — rzekła.
 — Piękna gosposia!.. — odpowiedziałem.
 Uśmiechnęła się i odrzekła po chwili:
 — Pan jesteś w błędzie, bo ja go nic znam wcale.
 — Ale ja znam panią — odpowiedziałem — bo od trzech dni tylko dla ciebie żyję, tak dalece, ze nie mieszkam już przy ulicy Beautreillis, ale przy ulicy Ś-go Antoniego i rogu ulicy Ś-tej Katarzyny, a zmieniłem mieszkanie tylko dlatego, abym cię widział wchodzącą i wychodzącą; jeżeli piękna panienko będziesz miała kogo do opatrzenia, to udaj się do nowego mojego mieszkania.