Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/425

 — Ciszej!... — rzekła.
 — A!.. widzisz!.. — odpowiedziałem.
 — Tym oto sposobem zabrałem znajomość.
 — Jak daleko znajomość posunąłeś?...
 — Jak kochanek tylko może... z Gertrudą wszystko jest względne; lecz tem jestem uszczęśliwiony, że mogę działać w interesie pana hrabiego.
 — Może się czego domyśla?...
 — Bynajmniej; nawet nie mówiłem o panu. Alboż biedny Remy le Haudouin, zna takich panów, jak hrabia de Bussy? Wcale nie; ja badałem ją w sposób zupełnie obojętny:
 — Czy wasz młody pan zdrowszy?...
 — Jaki młody pan?...
 — Ten kawaler, którego u was opatrywałem.
 — To wcale nie mój pan — odpowiedziała.
 — Leżał na łóżku twojej pani, więc sądziłem...
 — Ah!... ten młody człowiek — odrzekła z westchnieniem — on nie jest żadnym pani krewnym i tylko raz potem był w naszym domu.
 — I nie wiecie nawet jego nazwiska? — zapytałem.
 — Takiego nazwiska nie zapomina się...
 — Jakże się więc nazywa?...