Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/438

jąc granice, w których go delikatność do tej chwili zatrzymywała; tak lecz jeżeli niebezpieczeństwo mniejsze było jak sądzisz, jeżeli niebezpieczeństwo było zmyślonem? Panie baronie, jest w tem wszystkiem tajemnica, którą pewnie wyjaśnię. Biorę Boga na świadka, że gdybym był na miejscu pana de Monsoreau, gdybym twoją niewinną ocalił córkę, nie żądałbym tak drogiego okupu.
 — On ją kochał — odpowiedział pan de Meridor, a zakochanym wiele przebaczyć należy.
 — A ja!... — zawołał Bussy — a ja!
 Zmieszany pomimowolnem zapomnieniem się, Bussy błyskawicą oczów zakończył zdanie.
 Dyana pojęła je zupełnie, a może lepiej niżby je całe wymówił.
 — A więc — rzekła rumieniąc się — pan mię pojąłeś, nieprawdaż? Tak więc mój przyjacielu, mój bracie, wszak tych dwóch tytułów żądałeś odemnie, powiedz mi, co możesz dla mnie uczynić?
 — Ale książę Andegaweński — mówił starzec lękający się piorunu, który mógł wypaść z dłoni jego książęcej mości.
 — Nie jestem z liczby tych, którzy się lękają gniewu książąt — odparł młodzieniec — albo