Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/442

 Gorenflot chrapał okropnie i mówił przez sen zarazem.
 Dowód oczywisty, że sumienie i żołądek musiały być przeładowane.
 Wyrazy wymawiane przez sen, połączone razem, tworzyły dziwną mieszaninę wymowy duchownej i maksym światowych.
 Mimo tego, Chicot uważał, że w zupełnej ciemności trudno mu będzie przebrać Gorenflota tak, aby przebudziwszy się, nie mógł domyślać się co zaszło; po ciemku, mógł udeptać mnicha i przez ból przebudzić z sennego letargu.
 Podmuchał więc na węgle w kominie, ażeby nieco rozjaśnić izbę.
 Gdy Chicot dmuchał, Gorenflot przestał chrapać i mówił przez sen.
 — Bracia moi! jak straszny wiatr, to gniew Boży, to wyziew, który mi daje natchnienie.
 I znowu chrapał.
 Słysząc, że znowu śpi, Chicot zaczął przebierać mnicha.
 — Bru! bru! to zimno! Nieszczęście, winne grona nie dojrzeją tego roku.
 Chicot przerwał zatrudnienie i czekał chwilę.
 — Bracia, znacie moje gorliwość — mówił