Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/448

 — Niestety!... — rzekł Gorenflot — już nie poznają mię więcej, jestem jak owca wypędzona z owczarni.
 Nakoniec, jeden ośmieli! się odezwać:
 — Biedny bracie!
 Gorenflot westchnął i wzniósł oczy w górę.
 — Czy wiesz, że przeor czeka na ciebie — mówił drugi.
 — A! mój Boże!
 — A! mój Boże — dodał trzeci — kazano abyś jak powrócisz, natychmiast szedł do niego.
 — Otóż tego się lękałem — rzekł Gorenflot.
 I więcej umarły, niż żywy, wszedł do klasztoru.
 — A! to ty?.. — zawołał brat furtyan, pójdź, pójdź prędzej, wielebny przeor Józef Foulon pytał o ciebie.
 I wziąwszy Gorenflota za rękę, nie prowadził, ale ciągnął do mieszkania przeora.
 Tam znowu drzwi się za nim zamknęły.
 — A! to ty — rzekł opat.
 — Wielebny — mruczał mnich.
 — Narobiłeś nam niepokoju!... — rzekł przeor.
 — Za nadto dobroci mój ojcze — odparł Gorenflot, nie pojmując łagodnego tonu przeora.