Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/449

 — Potem lękałeś się wejść, wszak prawda?..
 — Przyznaję, że wejść nie śmiałem — odpowiedział mnich — którego czoło zimnym pokrywało się potem.
 — A!... bracie — zawołał opat — za gorąco i nieroztropnie postąpiłeś.
 — Pozwól, mój ojcze, usprawiedliwić się.
 — Nie ma potrzeby. Twoje wyjście...
 — Nie ma potrzeby — pomyślał sobie Gorentlot — tem leniej, bo sam nie wiedziałem co mówić.
 — Pojmuję doskonale — mówił Opat.
 — Chwila szalu i zapału uniosła cię za daleko, zapał jest świętą cnotą i uniesienie również, ale wiesz, że cnoty za wielkie, są przestępstwem.
 — Przebacz, ojcze — rzekł Gorenflot — racz mi powiedzieć, o jakim wyjściu mówiłeś.
 — O wyjściu dzisiejszej nocy.
 — Za klasztor?... — zapytał mnich bojaźliwie.
 — Nie, do klasztoru.
 — Do klasztoru... ja?...
 — Tak, ty.
 Gorenflot w nos się podrapał, pojął, ze coś cudownego się stało.
 — Jestem dobrym duchownym — mówił przeor — ale twoja śmiałość zatrwożyła mię.