Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/463

 — A to za co?
 — Słuchaj panie Chicot — — odpowiedział mnich kładąc rękę na sercu — wierz albo nie, ale słowo Gorenflota, ja nie wem za co.
 — Możeś kochanku dzisiejszej nocy miał sny nieczyste?
 — Żartuj sobie do woli — odrzekł Gorenflot — wiesz ty dobrze, co ja od wczoraj robiłem.
 — Tak wiem, od ósmej do dziesiątej; ale potem, od dziesiątej do trzeciej....
 — Jakto! od dziesiątej do trzeciej?
 — Tak, bo o dziesiątej wyszedłeś.
 — Ja? — zapytał Gorenflot spoglądając na trefnisia obłąkanemi oczyma.
 — Nawet pytałem ciebie, gdzie idziesz?
 — Gdzie idę, ty mnie pytałeś?
 — Tak, pytałem.
 — I cóż ci odpowiedziałem?
 — Że masz mieć mowę.
 — To prawda, miałem mieć mowę — rzekł do siebie Gorenflot.
 — Chciałem ją słyszeć; ale tylko część mi jej powiedziałeś.
 — Była w trzech częściach, jak zaleca Aristoteles.
 — Straszne były rzeczy w tej mowie przeciw Henrykowi III-ciemu.