Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/464

 — Ba! — odrzekł Gorenflot.
 — Tak straszne, że sądziłem, iż ciebie uwiężą.
 — Chicot!... — zawołał Gorenflot — ty mi oczy otwierasz; czy ja zupełnie byłem obudzony?...
 — Muszę ci powiedzieć, przyjacielu, że dziwnym mi się zdawałeś; twój wzrok był osłupiały, rzekłby kto, że śpisz i przez sen mówisz.
 — Jednak to pewna, żem się obudził pod „Rogiem obfitości.”
 — Cóż w tem dziwnego?...
 — Jakto!.. nic dziwnego?... wszak mówisz, że z tamtąd wyszedłem o dziesiątej?...
 — Tak, ale powróciłeś o trzeciej i na dowód powiem ci, żeś drzwi zostawił otworem i zimno mi było.
 — I ja pamiętam, że mi było zimno.
 — A widzisz?... — rzekł Chicot.
 — Jeżeli to prawda, co mówisz...
 — Jakto!... czy prawda?... — zapytaj pana Bonhomet.
 — Pana Bonhomet?...
 — Tak, bo on ci drzwi otwierał. Nawet powiem ci, że powróciwszy, sapałeś z dumy, a ja tobie mówiłem: A fe!... duma szpeci człowieka, a mianowicie, gdy kto jest zakonnikiem.
 — Z czegóż miałem być dumny?...