Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/466

łał Gorenflot. — „Tu quoque Brute?...” tegom się nigdy po tobie nie spodziewał.
 I rozpaczając chciał stłumić łkanie.
 Chicot ulitował się nad tą straszną rozpaczą i rzekł?...
 — Coś mówił?...
 — Kiedy?...
 — Teraz.
 — Niestety!... ja nie wiem; o mało nie owaryuję, bo głowę mam pełną a żołądek pusty.
 — Mówiłeś, że masz iść w drogę?...
 — Prawda, tak mi przynajmniej przeor zalecił.
 — W którą stronę?.. — zapytał Chicot.
 — Gdzie mi się podoba — odpowiedział.
 — I idziesz...
 — Ja nie wiem.
 Gorenflot wzniósł ręce w górę.
 — Panie Chicot — rzekł — ratuj mnie w tej potrzebie, i pożycz mi dwa talary.
 — Ja ci coś lepszego zrobię.
 — Zobaczymy.
 — Mówiłem ci, że będę podróżował.
 — Prawda, mówiłeś...
 — A więc biorę cię z sobą.
 Gorenflot spojrzał na gaskończyka nieufnie, jakby nie wierzył oświadczonej łasce.