Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/489

 — Dalej w drogę, braciszku, w Melun dopiero popas.
 Głos Chicota tak był rozkazujący, a prócz tego, było w nim przyrzeczenie popasa, że Gorenflot nie tylko żadnej nie zrobił uwagi, ale nadto powtórzył:
 — Do Melun, do Melun!
 Gorenflot przy pomocy stołka, wdrapał się na osła, na którym wprzódy położył poduszkę skórzaną i przewiesił pas wełniany, mający służyć za strzemiona.
 Umieściwszy sandały w pasie, prawą ręką pochwycił grzywę, lewą zaś oparł na biodrach osła i wyjechał z hotelu, podobny do Sylena, jak Chicot utrzymywał.
 Skoro Chicot dosiadł swojego koma, jak dzielny jeździec, obadwa nasi podróżni ruszyli kłusem ku Melun.
 Jednym zapędem zrobiono cztery mile i zatrzymano się czas niejaki.
 Mnich korzystając z pięknej pogody, położył się na murawie i zasnął.
 Chicot ze swojej strony, obliczał ilość spoczynków, po których wnosił, że na przebycie stu dwudziestu mil, potrzeba dwanaście dni, licząc dziesięć mil na dzień.
 Panurgus, tymczasem, obgryzał liście ostu.