Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/492

rał, była dostateczną do utrzymania środka ciężkości.
 Niekiedy Chicot wspinał się na strzemionach, poglądał po drodze i nie znajdując czego szukał, podwajał pośpiech.
 Gorenflot z początku nie zważał na to, albowiem zatrudniony był usadowieniem się, lecz kiedy powoli przywykł do siedzenia i jak to mówią odetchnął, spojrzał na Chicota i rzekł:
 — Panie Chicot, czego tak upatrujesz?
 — Nic — odpowiedział — patrzę, gdzie jedziemy.
 — Zdaje mi się, że jedziemy do Melun, tak przynajmniej mówiłeś.
 — Nie ze wszystkiem, nie ze wszystkiem — odparł Chicot spinając konia ostrogą.
 — Jakto nie ze wszystkiem! — zawołał mnich — na co zmieniasz kłusa?
 — Ruszajmy galopem! — odpowiedział gaskończyk puszczając w bieg konia.
 Panurgus równie poszedł galopem; ale je o krok zupełnie nie zadawalniał jeźdzca.
 Gorenflot zaczął dyszeć.
 — Powiedz mi panie Chicot — zapytał czy to nazywasz przyjemną podróżą, bo ja się zupełnie nie bawię