Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/493

 — Naprzód! naprzód. — odpowiedział Chicot.
 — Siodło jest twarde.
 — Dobrzy jeźdźcy, stojąc galopują.
 — Ale ja nie mam pretensyi do tej sławy.
 — A więc zostań.
 — Aha! — zawołał Gorenflot — za nic w świecie nie zostanę.
 — A zatem, jak powiedziałem, naprzód!
 Chicot popędził konia.
 — Panurgus już nie ma sił — zawołał Gorenflot.
 — Zatem bądź zdrów, braciszku.
 Gorenflot miał ochotę tak samo odpowiedzieć; lecz przypomniał sobie, że koń, niosący pełnego fantazyi człowieka, niesie zarazem jego kieskę.
 Uderzył więc ze złością osła sandałami i naglił do biegu.
 — Zabiję biednego Panurga — mówił mnich z boleścią, aby nieco rozczulić Chicota — naprawdę zabiję go.
 — Jak ci się podoba — odparł Chicot obojętnie — kupimy mula.
 Osioł jakby pojmował groźbę, puścił się na boczną drogę, po której Gorenflot lękałby się iść pieszo.