Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/496

 Mnich nie był tak głupim, aby dał się zbyć tą odpowiedzią, przecież niechcąc się pytaniami utrudzać, poprzestał na niej.
 — Mniejsza o to — rzekł — ale jestem strudzony i jeść mi się chce okrutnie.
 — Jest na to lekarstwo — odrzekł Chicot, trącając mnicha po ramieniu — i mnie się jeść chce, i ja jestem strudzony i w pierwszym lepszym zajeździe...
 — Co?... co?... — zapytał mnich, nie dowierzając słowom trefnisia.
 — W pierwszym lepszym zajeździć, każemy sobie upiec wieprzowiny, z parę kurcząt i wypijemy butelkę dobrego wina.
 — Czy nie żartujesz?... -zapytał mnich uradowany.
 — Bynajmniej.
 — A zatem — mówił mnich, podnosząc się — szukajmy owego błogosławionego zajazdu. — Panurgus, pójdź, pójdź, będziesz jadł siano.
 Osioł zaczął ryczeć z radości.
 Chicot wsiadł na konia, Gorenflot szedł za nim, prowadząc osła.
 Pożądany zajazd ukazał się. oczom podróżnych, lecz radość mnicha uległa niejakiemu wstrzymaniu, gdy Chicot polecił mu wsiąść