Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/503

 — I twój koń nie w lepszy na stanie — rzekł Gorenflot.
 Biedne zwierzę skutkiem pośpiesznego biegu, stało spocone i pieniło się okropnie.
 Chicot obejrzał osła i konia i zdawał się podzielać zdanie towarzysza.
 Gorenflot odetchnął, gdy nagle odezwał się Chicot:
 — Mój bracie — rzekł — idzie o wielki cel.
 — Zapewne dążymy doń od kilku dni — zawołał Gorenflot, którego twarz zmieniła się nim całe usłyszał zdanie.
 — Musimy się rozłączyć — rzekł Chicot biorąc jak to mówią wstępnym bojem wołu za rogi.
 — Ba... — odrzekł Gorenflot — zawsze żarty, dlaczego mamy się rozłączać?
 — Braciszku, ty lubisz jeździć powoli.
 — A! przez Boga żywego — odpowiedział Gorenflot — pędzimy jak wiatr, i ty mówisz, że jedziemy powoli; wszakeśmy pięć godzin wciąż galopowali.
 — To nie dosyć. — A więc jedzmy: prędzej będziemy jechali, tem prędzej staniemy; bo sądzę, że gdzieśkolwiek będzie kres naszej podróży.