Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/504

 — Mój koń iść nie może i twój osioł sił nie ma.
 — A więc cóż czynić?
 — Pozostawimy je tutaj, a zabierzemy z powrotem.
 — Więc myślisz iść na piechotę?
 — Bynajmniej, pojedziemy na mułach.
 — A zkąd je weźmiemy?
 — Kupimy.
 — Dalej więc — rzekł Gorenflot z westchnień — jeszcze tę ofiarę uczynię.
 — Dobrze.
 — Więc staraj się o muły.
 — Wybornie, braciszku, zaczynasz się poprawiać; niech gospodarz ma staranie o moim Bayardzie i o twoim Panurgu, a ja tymczasem pójdę za mułami.
 Gorenflot wcale się nie zmartwił; przez cztery dni posiadania Panurga, poznał nie przymioty, ale wady jego, z których najgłówniejszemi były: lenistwo, upór i obżarstwo.
 W tym względzie, Gorenflot widział niejakie do siebie podobieństwo z Panurgiem, tylko że prócz tego, mnich był samolubem i nie tyle go bolał rozdział z rumakiem, jak myśl rozdzielenia się z Chicotem i z jego pieniędzmi.