Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/505

 Chicot powrócił z dwoma mułami, na których dnia tego ujechali dwadzieścia mil, tak, że wieczorem stanęli przed zajazdem i zastali tych, których gonili.
 — A! — odetchnął.
 — A! — powtórzył mnich.
 Wprawne oko gaskończyka nie mogło poznać siodeł, ni jeźdzców, bo muły były zupełnie rozebrane, a jeźdzcy zniknęli.
 Co więcej, mułów otoczyli ludzie nieznajomi i zdawali się oglądać; pomiędzy niemi był masztalerz i stajenny Franciszkanów, oglądający im nogi i uszy.
 Drżenie przebiegło po ciele Chicota.
 — Zbliż się do Franciszkanów — rzekł do Gorenflota — mnich z mnichem może mówić poufałej i zapytaj się, zkąd są te muły? potem spytaj, czy chcą je sprzedać i jaka ich cena? Dowiedziawszy się tego wszystkiego, powracaj.
 Gorenflot chcąc zaspokoić swojego przyjaciela, pobiegł spiesznie i powrócił niedługo.
 — Otóż wszystko wyjaśnione — rzekł.
 — Czy wiesz gdzie jesteśmy?
 — Cóż u licha! na drodze do Lyonu — odrzekł Chicot — ale mnie o co innego chodzi.
 — Mówiłeś mi, że chcesz wiedzieć co się stało z właścicielami mułów.