Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/51

 — Czy jesteś pewny, że bramę otworzyłeś?
 — Najpewniejszy.
 — A czy ją na powrót zaniknąłeś?
 — Bramę?
 — Tak.
 — Zapewne.
 Z niepewności wyrażenia d’Aurillego wnosić można, że bramy owej nie zamknął — przecież książę tego nie zważał.
 — Wszystko to dobrze — mówił książę — ale nie wiem co to znaczy?...
 — Ja mogę Waszej książęcej mości powiedzieć; oni na kogoś czatują. Wasza książęca mość ma nieprzyjaciół i kto wie...
 — A więc wracajmy, pozwalam.
 — Przynajmniej nie w tak ciemną noc.
 Moje obawy są słuszne, bo towarzyszę pierwszemu księciu krwi królewskiej, następcy tronu, którego ażeby nie posiadł, tylu sobie życzy...
 Ostatnie wyrazy skłoniły Franciszka do odwrotu; przecież w duchu nie przebaczył kawalerom, którzy stanęli na przekor jego zamiarom i postanowił przy zdarzonej sposobności po ludzku im odpłacić.
 — Dobrze — rzekł — wracajmy do pałacu; tam zastaniemy Bussego, gościa z owego prze-