Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/523

 — Naturalnie, skoro mówię, że chciał mię udusić.
 — Jakże wyglądał?...
 — Był blady i krzyczał jak opętany.
 — A co krzyczał?...
 — Strzeźcie króla!... brońcie króla!..
 — A!... nikczemnik!..
 — Potem mówił, że czeka na pewnego mężczyznę z Avignonu i że go pragnie widzieć przed śmiercią.
 — Patrzaj — rzekł Chicot — wszak mówi o Avignonie?...
 — Co chwila...
 — Daj go katu!..
 — Byłoby śmiesznem, gdyby umarł.
 — Zapewne; nie życzę sobie jednak, aby umarł przed przybyciem owego jegomości z Avignonu.
 — Dlaczego?... czem prędzej umrze, tem prędzej nas od swojej obecności uwolni.
 — Ale ja niechcę, aby ciało i dusza razem ginęły; może ten człowiek z Avignonu ma go wyspowiadać?
 — Może to tylko gorączkowe urojenie, a on na nikogo nie czeka.
 — Kto wie?... — odparł Chicot.