Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/527

 — O jakiej?....
 — Że pan Mikołaj, jak go nazywasz, umiera.
 — Tem większa potrzeba, abyś go o mojem przybyciu uwiadomił.
 — Ale trzeba panu wiedzieć, że chory ma malignę?...
 — Czy tak?.. — zapytał — zatem śpiesz się, mój panie.
 — Chcesz pan koniecznie?...
 — Koniecznie.
 — Mimo niebezpieczeństwa?...
 — Muszę go widzieć.
 — Mały człowiek gniewał się i mówił głosem rozkazującym; zaprowadziłem go więc do mieszkania umierającego.
 — Zatem jest tam?... — zapytał Chicot, wskazując na pokój Dawida.
 — Nie inaczej; ale jakie to śmieszne!...
 — Zapewne.
 — Zupełnie nie spodziewał się nieszczęścia.
 — Zapewne.
 — Scena powinna być śmieszną.
 — Nawet bardzo; ale co panu przeszkadza być jej obecnym?...
 — Kazał mi odejść.
 — Dlaczego?...
 — Pod pozorem spowiedzi.