Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/531

 Gorenflot spojrzał z osłupieniem na mówiącego.
 — Ja!.. — rzekł.
 — Tak, ty, spojrzyj tylko na twoję suknię i na twarz twoję.
 — Co to ma znaczyć?.. — zapytał Gorenflot, zdziwiony wyrzutami, których nigdy nie słyszał.
 — Suknia twoja powalana w błocie, a to...
 — Prawda — rzekł Gorenflot, spoglądając po sobie.
 — To pięknie na Dominikanina?...
 — Mój przyjacielu, przebacz, pokornie odezwał się Gorenflot.
 — Bądź ostrożny, bo cię opuszczę.
 — Nie uczynisz tego.
 — A wiesz, że są w Lyonie łucznicy?
 — Przebacz mój opiekunie — wyjąkał mnich i zaczął płakać rycząc okropnie.
 — Wstydź się — mówił dalej Chicot — prowadzisz życic rozwiązłe w chwili, gdy twój sąsiad umiera.
 — Prawda — ze smutkiem odrzekł Gorenflot.
 — Wszak chrześcianinem jesteś?...
 — Tak, chrześcianinem, gotów jestem wyznać to aa ruszcie rozpalonym, jak Święty Wawrzeniec...