Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/534

który wyszedł od niego, jest takim jak on sam intrygantem.
 — To się rozgniewa.
 — Co cię to obchodzi?
 — Prawda.
 — Praw mu o Bogu, o cnocie, o piekle, o czem ci się w końcu podoba; ale staraj się dostać papiery...
 — A jeżeli ich oddać nie zechce?
 — Nie daj mu rozgrzeszenia.
 — Albo mu gwałtem papiery zabiorę.
 — Dobrze i tak; ale czyś zupełnie wytrzeźwiał, abyś dokładnie spełnił moje zlecenia?
 — Zobaczysz.
 Gorenflot powiódłszy ręką po twarzy, zdawał się chcieć zetrzeć znaki opilstwa; oczy jego były tak spokojne, że nawet bez badania wyczytać z nich było można niedołęztwo; usta otwierały się kiedy niekiedy i umiarkowanie wyrzucały wyrazy; poruszenia miał powolne, choć nieco drżące.
 Przybrawszy taką postawę, z powagą skierował się ku drzwiom.
 — Skoro tylko będziesz miał papiery — rzekł Chicot — ściskaj je w jednej ręcę, a drugą zapukaj w ścianę.
 — A jeśli mi nie pozwoli?