Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/535

 — Uderzaj.
 — A więc czy tak, czy owak, mam bić.
 — Nie inaczej.
 — Dobrze.
 Kiedy Gorenflot wyszedł z pokoju, Chicot wzruszony, przysunął ucho do muru, aby najmniejszy szelest posłyszeć.
 W dziesięć minut, trzeszczenie posadzki dało mu poznać, że Gorenflot jest u swego sąsiada.
 Adwokat podniósł się nieco na łóżku i spojrzał na nieznajomą sobie figurę.
 — Witaj bracie — rzekł Gorenflot, zatrzymując się w środku pokoju i roztwierając ramiona.
 — Po co tu przychodzisz, mój ojcze?... — zapytał chory głosem osłabionym.
 — Mój synu, jestem duchownym i skoro się dowiedziałem, że jesteś w niebezpieczeństwie, przychodzę, aby dać pomoc duszy twójej.
 — Dziękuję — odpowiedział chory — twoja praca daremna, mam się bowiem daleko lepiej.
 Gorenflot kiwnął głową.
 — Czy tak pan sądzisz?... — rzekł.
 — Jestem tego pewny.
 — To tylko podstęp szatana, który chce, abyś umarł bez spowiedzi.