Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/551

 Spotkanie skończyło się cofnięciem adwokata.
 — Ha! — rzekł Chicot — teraz na mnie kolej...
 I krok naprzód postąpił.
 Kiedy postępował, Mikołaj chciał go wstrzymać.
 Chicot skrzyżował miecze, odbił i ugodził w miejsce, które oznaczył.
 Wbił mu połowę rapira w gardło.
 — Oto masz — rzekł.
 Dawid nic nie odpowiedział; padł u stóp Chicota oblewając się krwi potokiem.
 Gaskończyk cofnął się, bo wąż, jakkolwiek raniony, może się rzucić i ukąsić.
 Lecz Dawid chciał podczołgać do łóżka, aby jeszcze bronić tajemnicy swojej.
 — A! — rzekł Chicot — ja cię sądziłem złym, a ty głupim jesteś; nie wiedziałem gdzie schowałeś papiery, a ty sam je wskazujesz.
 Kiedy Dawid męczył się w konwulsyjnych drganiach, Chicot pobiegł do łóżka, podniósł materac i pod głową znalazł zwój pargaminu, który Dawid nie spodziewając się napaści, lepiej ukryć nie myślał.
W chwili, kiedy go rozwijał, aby się przeko-