Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/553

 — A!... łotr — rzekł Gorenflot — a mnie, kapłana, chciał udusić.
 — Przebacz mu bracie, boś chrześcianin.
 — Przebaczam, chociaż mię okropnego strachu nabawił.
 — Nie dosyć — rzekł Chicot — potrzeba, abyś zapalił świece i odmówił nad nim pacierze.
 — A to na co?...
 — Na to, aby nas, jako morderców nie uwięziono.
 — Alboż ja go zabiłem?... owszem, on mnie chciał udusić.
 — Właśnie dlatego umarł. Gniew krew mu wzburzył, która przerwała żyły i trysła... Czy tak, czy owak, jesteś przyczyna jego śmierci. Prawda, jesteś niewinny; ale mimo tego, mogliby ci figla wypłatać.
 — Masz słuszność, panie Chicot — rzekł mnich.
 — Tem bardziej, że w Lyonie oficyał nie bardzo grzeczny.
 — Jezus! — zawołał Gorenflot.
 — A zatem czyń, jak radzę.
 — Cóż mam więc czynić?...
 — Siądź tutaj i nabożnie odmawiaj modlitwy, jakie umiesz, a nawet i te, których nie umiesz; kiedy się zmierzchnie, a będziesz sam, wyjdź z ho-