Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/564

jej honor, ale kazał sobie drogo tę przysługę zapłacić.
 — Dokończ.
 — Tak, Mości książę, panna de Meridor aby uniknąć księcia Andegaweńskiego, którego nie chciała być kochanką, rzuciła się w objęcia człowieka, którego nienawidzi.
 — Co mówisz?
 — Panna de Meridor nazywa się dzisiaj panią de Monsoreau.
 Na te wyrazy, zazwyczaj blada twarz księcia Franciszka, okryła się gwałtownym rumieńcem; o mało krew nie trysnęła mu oczyma.
 — Na rany Chrystusa!... — zawołał — czy to być może?
 — Skoro ja mówię — odparł Bussy dumnym tonem.
 — Ja o tobie nie powątpiewam — mówił książę — pytałem tylko, czy podobna, aby jeden z moich dworzan, taki pan de Monsoreau, śmiał ze mną do jednego ubiegać się celu?
 — Dlaczego nie?... — zapytał Bussy.
 — Więc i ty to samo byś uczynił?
 — Zapewne, ale wprzódy uprzedziłbym Waszą książęcą mość.
 — Zaczekaj Bussy — mówił książę nieco