Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/565

spokojniej, łatwo pojmujesz, że ja nie myślę się usprawiedliwiać.
 — To źle Mości książę, bo ilekroć idzie o prawa honoru, jesteś tylko człowiekiem.
 — A więc sam osądź pana de Mcnsoreau.
 — Ja?
 — Tak, ty, powiedz, czy nie jest dla mnie zdrajcą?
 — Dla Waszej książęcej mości?
 — Dla mnie, skoro wiedział moje zamiary.
 — A zamiarem Waszej książęcej mości było...
 — Żeby mnie Dyana kochała.
 — Żeby kochała?...
 — Ale nigdy gwałtu użyć nie chciałem.
 — Takie więc były zamiary Waszej książęcej mości!... — rzekł Bussy ironicznie.
 — Tak jest, takie były moje zamiary i zmienić ich nie chciałem, mimo, że pan de Monsoreau zupełnie inaczej radził.
 — Mości książę, a więc pan de Monsoreau namawiał cię do shańbienia Dyany?
 — Nie inaczej.
 — Wyraźnie?
 — Nawet na piśmie. Czy chcesz widzieć jeden z jego listów?