Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/57

 Nagle poczuł pot na czole i mgła zakryła mu oczy.
 Zapomniał o ranie, a tymczasem symptomaty omdlenia zaczęły się objawiać.
 — A! osłabłeś — zawołał Quelus podwajając natarcia.
 — Patrzaj więc — odpowiedział Bussy. I odbiwszy od rękojeści szpadę, uderzył go w skronie.
 Quelus upadł na ziemię.
 Wściekły jak rozjuszony odyniec, gdy się psom wywinie, krzyknął przeraźliwie i poskoczył naprzód..
 D’O i d’Epernon cofnęli się.
 Maugiron podnosił Quelusa, i trzymał go.
 Bussy nogą złamał szpadę ostatniego i w ramię ranił Epernona.
 Już Bussy był zwycięzcą, gdy Quelus powstał i Schomberg wystąpił w szranki.
 Cztery miecze zabłysły na nowo.
 Bussy powtórnie czuł się zgubionym.
 Znowu zebrał siły, aby się dostać do muru.
 Zimny pot na czole, głuche tętnienie w uszach i pomroka w oczach, objawiły mu zupełne osłabienie.
 Szpada nie godziła w miejsca przeznaczone.