Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/578

 — Tym razem — rzekł — trefniś — ma słuszność.
 I zaczai o czem innem.
 — Panie — rzekł cicho Monsoreau do Chicota — pozwól, że pomówimy z sobą na osobności.
 — I owszem, z przyjemnością — odpowiedział Chicot.
 — A zatem pójdźmy na stronę.
 — Chociażby w las.
 — Na bok żarty, bo ich niema kto słuchać — mówił pan de Monsoreau idąc za Chicotem, który do odległego postępował okna. Jesteśmy sam na sam i winniśmy sobie powiedzieć prawdę. Otóż słuchaj panie Chicot, panie trefnisiu i bufonie: życzę ci być ze mną ostrożnym, bo w owym lesie, do którego mnie zapraszałeś, może cię spotkać tysiące kijów, podobnych do tych, któreś od pana de Mayenne dostał.
 — Ba! ba! ba!... — odpowiedział Chicot nie dając poznać wzruszenia, chociaż jego oczy rzucały błyskawice. Przypominasz mi pan, com winien panu de Mayenne i chcesz abym tobie jak jemu był dłużnym i abym obudwu jednakową odpłacił wdzięcznością.
 — Zdaje mi się, że w twoim rachunku zapomniałeś o kimś ważniejszym.