Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/580

 — Czy pan będziesz mi towarzyszył? — zapytał.
 — Bynajmniej. Uprzedzę księcia, że pan wykonasz jego rozkazy, pożegnawszy króla.
 Bussy oddalił się przesuwając lekko pomiędzy tłumem dworzan.
 Książę Andegaweński w rzeczy samej niecierpliwie czekał w swoim gabinecie i odczytywał list, który już znają czytelnicy.
 Słysząc skrzypienie drzwi, ukrył list, bo sądził, że pan de Monsoreau wchodzi.
 Bussy ukazał się.
 — I cóż? — zapytał książę.
 — Wszystko jak najlepiej.
 — Nic się nie domyśla?
 — A chociażby się i domyślał. Wszak książę wywiodłeś go z nicości i możesz w nią wtrącić napowrót.
 — Zapewne — odrzekł książę z owym wyrazem chmurnego zamyślenia, które zwyczajnie malowało się na jego twarzy, ilekroć potrzeba było siłę duszy okazać.
 — Czy się Waszej książęcej mości mniej winnym jak wczoraj wydaje?
 — Stokroć wierniejszym; jego przewinienia tem są większe, im bardziej nad niemi się zastanawiam.