Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/581

 — Wszystko na jednym zahacza się punkcie — mówił Bussy.
 — Porwał zdradliwie młodą dziewicę i zaślubił ją podstępnie, środkami niegodnemi uczciwego człowieka; musi więc żądać rozwiązania tego małżeństwa, albo Wasza książęca mość sam tego zażądasz.
 — To jeż postanowione.
 — Mam księcia słowo w tym względzie?
 — Masz.
 — Pamiętaj książę, że ojciec i córka niecierpliwie czekają.
 — Ona będzie wolną, daję ci na to moje słowo.
 — Jeżeli książę uczynisz to, zasłużysz na niewygasłą, wdzięczność.
 Bussy pochwycił ową rękę, która nieraz nie dotrzymała swoich podpisów, która łamała przysięgi i pocałował ją z uszanowaniem.
 W tej chwili, dało się słyszeć stąpanie w przedsionku.
 — To on! — rzekł Bussy.
 — Niech wejdzie! — zawołał książę Franciszek z surowością, która się zdawała dobrą dla Bussego wróżbą.
 Tym razem, młodzieniec prawie pewny osiągnięcia celu zamierzonego, nie mógł wstrzymać spojrzenia pełnego ironii; wielki łowczy ze swej