Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/583

wszyscy milczeli i niespokojnie spoglądali po sobie, powszechna pomiędzy dworzanami panowała cisza.
 Niespokojny, pomiędzy nadzieją a bojaźnią, Bussy czul jak sekunda płynie po sękundzie i że więcej jak kwadrans upłynął.
 Nagle, drzwi pokoju księcia otwarły się i słychać było dwa głosy, dość ożywione.
 Bussy wiedział, że książę jest sam z wielkim łowczym i spodziewał się, że ich rozmowa nie powinna być wesołą.
 Zadrżał.
 Wkrótce głosy zbliżyły się, drzwi przymknięto, Monsoreau wyszedł na palcach kłaniając się nisko.
 Książę odprowadził go aż do progu mówiąc:
 — Żegnam cię, przyjacielu. To rzecz ułożona....
 — Przyjacielu! — pomruknął Bussy — co to ma znaczyć?
 — Tak więc — rzekł pan de Monsoreau — wolą jest księcia, aby tę rzecz jawną uczynić.
 — Nieinaczej, te tajemnice, to czyste dzieciństwa.
 — Kiedy tak — odrzekł wielki łowczy — dzisiaj ją przedstawię królowi.