Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/588

czego z twarzą surową, przed którą drżeli najmniej bojaźliwi, wiedząc, jak Franciszek mścić się potrafi.
 — Wasza książęca mość przyzwałeś mnie — mówił Monsoreau spokojnie, patrząc na obicia, albowiem przywykłeś do humoru księcia, wiedział, że pod ową zimną powierzchownością, ogień się ukrywa — i zdawało się, że z martwych przedmiotów chce wyczytać zamiary swojego pana.
 — Nie lękaj się — rzekł książę — nikogo tutaj nie ma i możemy rozmawiać szczerze.
 Monsoreau pokłonił się.
 — Wiernym jesteś poddanym, panie wielki łowczy i przywiązanym do mojej osoby.
 — Nie mylisz się, Mości książę.
 — Pewny tego jestem; ty doniosłeś o robionych na mnie zasadzkach, pomagałeś w zamiarach, narażałeś życie własne.
 — Mości książę!...
 — Wiem o tem... Ostatnim razem, muszę ci to przypomnieć, bo tyle miałaś delikatności, że nawet najmniejszy wyraz nie zdradził zrobionych mi przysług, osobliwie, co do ostatniej przygody...
 — Jakiej, Mości książę?...
 — Co do porwania panny de Meridor; biedna dziewczyna!..
 — Niestety!... pomruknął pan de Monsoreau