Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/589

tak, aby odpowiedzi nie można zastosowań do słów Franciszka.
 — Żałujesz jej, nie prawda?
 — A Wasza książęca mość?
 — Ja? o! wiesz dobrze, że żałowałem tej grymaśnicy. Potrzeba było całej twojej przyjaźni i życzliwości, abym zapomniał o porwaniu tej biednej dziewczyny.
 Monsoreau uczuł cios i rzekł do siebie: miałyżby to być wyrzuty sumienia?
 — Mości książę!... — odezwał się głośno — twoja wrodzona dobroć każę ci jej żałować, lecz ani ty, ani nie byliśmy przyczyną jej śmierci.
 — Jakto?
 — Albowiem nie miałeś zamiaru posunięcia gwałtu, aż do zadania śmierci pannie de Meridor.
 — O! bynajmniej.
 — Zatem nie masz Mości książę o co siebie obwiniać; jest to wypadek, jak wiele innych, które się przytrafiają codziennie.
 — Prócz tego — dodał książę zatapiając wzrok w panu de Monsoreau — śmierć pokryta jest tajemnicą.
 Głos księcia tak był drżącym, że pan de Monsoreau odgadł z niego, iż nie wyrzuty sumienia jego pan uczuwa.