Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/590

 — Mości książę — rzekł — czy chcesz abym szczerze mówił z tobą?
 — Dlaczego się wahasz?... — zapytał książę z dumą.
 — Nie mam potrzeby wahać się...
 — Cóż masz mi do powiedzenia?
 — Chcę mówić Mości książę, że z osobą podobnego umysłu i serca, szczerość jest obowiązkiem.
 — Dla czegóż pierwej tak nie uczyniłeś?
 — Bo widać Wasza książęca mość nie życzyłeś sobie tego.
 — Ha! ha! ha!... — odezwał się książę. A mimo śmiechu, gniew wrzał w nim namiętny.
 — Mości książę, odgaduję, co chciałeś powiedzieć.
 — Mów więc.
 — Wasza książęca mość chciałeś powiedzieć, że panna de Meridor żyje może i że sprawcy jej śmierci mogą być spokojni.
 — Przyznam ci się, że dość późno przynosisz mi pożądaną pociechę. Na honor, wierny z ciebie służący! Widziałeś mię smutnym; słyszałeś, jak gorzko opłakiwałem śmierć tej kobiety i pozwoliłeś cierpieć, mogąc jednym uspokoić wyrazem. Jakże mam nazwać postępowanie twoje?