Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/591

 Książę wymówił te wyrazy z oznakami mającego wybuchnąć gniewu.
 — Mości książę — odparł Monsoreau — rzecby można, że Wasza książęca mość mnie obwinia.
 — Zdrajco!... — wykrzyknął nagle książę przyskakując ku wielkiemu łowczemu, obwiniani ciebie i oskarżenia mego dowiodę. Oszukałeś mię i wziąłeś kobietę, którą kochałem.
 Monsoreau zbladł, nie stracił jednak przytomności, a nawet i powagi.
 — Prawda — rzekł.
 — Prawda! a! bezczelny.
 — Mów ciszej, Mości książę — ciągnął Monsoreau głosem spokojnym. Wasza książęca mość zapominasz, że mówisz do szlachcica i wiernego sługi.
 Książę rozśmiał się konwulsyjnie.
 — Do dobrego i wiernego sługi — powtórzył Monsoreau, równie spokojny jak pierwej.
 Książę zastanowił się.
 — Co to ma znaczyć?
 — Chciałem powiedzieć i powiem, jeżeli Wasza książęca mość zechcesz mię słuchać, że dla tego wziąłem tę kobietę, ponieważ ty. Mości książę, pragnąłeś ją posiadać.