Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/593

 — Czy tak? — rzekł Franciszek postępując do dzwonka, leżącego na stole. — Zaślubiłeś, lecz musisz ją oddać.
 — Mylisz się, Mości książę — zawołał Monsoreau, nie dozwalając księciu ująć dzwonka. — Wstrzymaj się Książę, bo jeżeli ubliżysz mi...
 — Powiadam ci, powrócisz tę kobietę.
 — Powrócić! o! nie, ona jest moją żoną, zaślubiłem ją w obliczu Boga.
 Monsoreau liczył na wrażenie tych słów, lecz książę nie zmieniał swojej postawy.
 — Chociaż zaślubiłeś w obliczu Boga, musisz powrócić ludziom.
 — Jakto! miał żebyś książę wiedzieć o wszystkiem?
 — Tak, wiem, to małżeństwo musi być rozwiązane, chociażby było zawarte w obliczu Wszystkich Świętych.
 — Mości książę, zastanów się.
 — Jutro panna de Meridor musi być powróconą ojcu, jutro musisz się oddalić na wygnanie. Za godzinę, kto inny zajmie twoję godność wielkiego łowczego. Oto moje warunki i strzeż się lenniku, abym cię nie zdruzgotał jak szkło, które mam w ręce.
 Książę pochwycił kryształowy kubek, dar