Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/594

arcyksięcia Austryackiego, rzucił nim na pana de Monsoreau i rozbił w kawałki.
 — Nie powrócę mojej zony, nie wyrzeknę się urzędowania i Francyi wcale nie opuszczę — odrzekł pan de Monsoreau, biegnąc ku osłupiałemu księciu.
 — Co to ma znaczyć? — zapytał Franciszek.
 — Będę błagać przebaczenia u króla francuskiego, obranego w opactwie Świętej Genowefy, ten zaś nowy władca, tak dobry, tak szlachetny, nie odrzuci pierwszej prośby, jaką mu podadzą po jego na tron wstąpieniu.
 Monsoreau z mocą wymówił te wyrazy, ogień zapalił jego mowę i pożądany sprowadził skutek.
 Franciszek zbladł, cofnął się szybko, zasunął firankę nad drzwiami i ująwszy łowczego za rękę, dobitnie, przerywanie, wymawiał następujące wyrazy:
 — Dobrze, dobrze hrabio, podaj twoję prośbę, wysłucham jej.
 — Będę mówił — rzekł Monsoreau uspokojony nagle — będę mówił z pokorą, jak wierny Waszej książęcej mości sługa.
 Franciszek wolnym krokiem obszedł pokój, i kilkakroć spojrzał na firankę.