Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/596

 W tej chwili, książę wzniósł oczy. Spojrzał na ścianę, na której wisiał portret Bussego, na który jak niegdyś na La Mola, patrzeć lubił. Portret miał dumne spojrzenie i wyniosłą postawę; ręką wsparty na lędźwi, zdawał się być żyjącym; księciu zdawało się, że na niego patrzy i że mu odwagę zaleca.
 — Nie — rzekł — nie mogę ci przebaczyć; to nie ja jestem nie przebłaganym, biorę Boga na świadectwo, ale ojciec bolejący dopomina się swej córki, ale zawiedziona kobieta przyzywa zemsty; pierwszym zaś obowiązkiem panującego jest: sprawiedliwość.
 — Mości książę.
 — Tak, sprawiedliwość jest pierwszym obowiązkiem i tego dopełnię.
 — Jeżeli sprawiedliwość jest obowiązkiem, wdzięczność jest koniecznością.
 — Co mówisz?
 — Mówię, że król nie powinien zapominać komu winien koronę.
 — A więc...
 — Ty Najjaśniejszy panie, mnie ją winieneś.
 — Monsoreau — zawołał książę — zatem jesteś zdrajcą dla króla, równie jak dla księcia.