Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/597

 — Najjaśniejszy panie, muszę szukać obrony, gdzie ją widzę.
 — Nieszczęsny!...
 Książę znowu spojrzał na portret Bussego.
 — Nie mogę — rzekł — ty sam czujesz, że nie mogę pochwalać tego, co uczyniłeś.
 — Dlaczego, Mości książę?...
 — Bo to jest czyn niegodny mnie i ciebie, Wyrzecz się tej kobiety... tak, proszę cię o to, wynagrodzę ci tę ofiarę, czem tylko zechcesz.
 — A więc Wasza książęca mość kochasz Dyanę?... — zapytał Monsoreau tonem zazdrości.
 — Oh!... nie, nie, przysięgam ci.
 — Cóż więc ona obchodzi Waszą książęcą mość? Ona jest moją żoną, a kto ma prawo mieszać się w moje prywatne życie?...
 — Ona ciebie nie kocha.
 — Co to kogo obchodzi?...
 — Uczyń to dla mnie, Monsoreau.
 — Nie mogę.
 — Kiedy tak... — mówił książę z namysłem...
 — Rozważ, Najjaśniejszy panie.
 Książę otarł pot z czoła, który za wymówieniem „Najjaśniejszy” wystąpił.
 — Może mię oskarżysz?...
 — Przed królem przez ciebie Mości książę