Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/599

 — I pojednasz mię z panem de Meridor?
 — Pojednam.
 — Potwierdzisz nasze małżeństwo?
 — Potwierdzę — rzekł książę głosem stłumionym.
 — I uśmiechniesz się do mojej żony, wtedy gdy ukaże się w orszaku królowej, której chce ją przedstawić.
 — Czy już wszystko?... — zapytał Fraciszek.
 — Wszystko, nic więcej nie żądam.
 — Masz moje słowo.
 — Ty zaś Mości książę, zachowasz tron, na który przy mojej pomocy wstąpiłeś. Żegnam cię, Najjaśniejszy panie.
 Tym razem ostatnie słowa rzekł tak cicho, że przyjemnie wpadły księciu do ucha.
 — Teraz mi nic nie pozostaje — pomyślał sobie Monsoreau — tylko dowiedzieć się, zkąd książę wie o wszystkiem.
 Tego samego dnia, wielki łowczy przedstawił swoję żonę królowej matce i królowej panującej.
 Henryk w złym humorze jak zwykle, położył się wcześnie, uwiadomiwszy pana do Morvilliers, że nazajutrz ma być wielka rada.
 Król pragnąc spać, nawet o nic nie pytał