Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/601

 Gaskończyk roztworzył oczy.
 — Chicot!... — powtórzył król.
 — Co tam takiego?... — zapytał trefniś.
 — Mój przyjacielu — rzekł król — jak możesz spać, gdy twój pan dręczony bezsennością?...
 — A! mój Boże!... — zawołał Chicot — jakby nie poznawał króla — czy Najjaśniejszy pan ma niestrawność?...
 — Chicot, mój przyjacielu — mówi! Henryk, to ja...
 — Kto, ty?...
 — Ja, Henryk.
 — Aha!.. zapewne mój synka, bekasów strawić nie możesz. Wczoraj mówiłem ci kochanku, że jesz za wiele.
 — Nie, mój drogi, zaledwie ich skosztowałem.
 — To chyba cię otruli.. Co u licha!.. czegoś tak blady, Henryku?...
 — Mam maskę na twarzy.
 — Więc nie chory jesteś?..
 — Bynajmniej.
 — Dlaczegóż nie śpisz?...
 — Jakiś mię smutek opanował.
 — Smutek?...
 — I wielki...
 — To dobrze...