Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/602

 — Jakto, dobrze?...
 — Kiedy kto smutny, to myśli, a tyś także powinien pomyśleć, że kiedy się kogo budzi o drugiej rano, to chyba podarunek mu się przynosi... Cóżeś mi przyniósł!..
 — Nic, mój drogi, tylko przyszedłem z tobą pogadać.
 — Tylko?...
 — Alboż nie dosyć?.., Czy wiesz, Morvilliers wczoraj był na moim dworze.
 — Bardzo dobrą miałeś kompanię... A poco przybył?...
 — Żądał posłuchania.
 — Otóż ten człowiek żyć umie; on wcale do ciebie Henryku nie podobny, bo nie chodzi budzić ludzi o drugiej rano.
 — Co on ma do powiedzenia?...
 — I dla tego mnie obudziłeś?...
 — Przecież wiesz, że on zarządza moją policyą.
 — Na honor, nie wiedziałem o tem.
 — Ale ja, mój drogi, przekonany jestem, że on zawsze wie o wszystkiem.
 — A ja przekonany jestem — odrzekł Chicot — że spałbym jak najlepiej, gdybyś mnie nie obudził.